Na szczę­ście, na zdro­wie, na ten Nowy Rok                                                                                                                                       By się wąm da­rzy­ła ka­pu­sta i gro­ch …                                                                                                                                                 W kó­mo­rze, w obo­rze dej Pąnie Boże.

Takie oto ży­cze­nia by­ły wy­po­wia­da­ne w pro­gu do­mu po po­wro­cie z no­wo­rocz­ne­go na­bo­żeń­stwa w ko­ście­le przed la­ty w ga­li­cyj­skiej wsi.

Tradycji sta­ło się za­dość – i moi do­mow­ni­cy też dziś ocze­ku­ją na te ry­mo­wan­ki po mo­im po­wro­cie z ko­ścio­ła.

A je­że­li już o tej tra­dy­cji mo­wa, to przy­po­mnę, że na Boże Narodzenie też by­ła spe­cjal­na ry­mo­wan­ka:                                     Na szczę­ście, na zdro­wie, na to Boże Narodzenie,                                                                                                                             By się wąm da­rzy­ło wszyst­ko stwo­rze­nie …                                                                                                                                    W kó­mo­rze, w obo­rze dej Pąnie Boże.

A z ko­lei w dru­gi dzień świąt – na św. Szczepana by­ło tak:                                                                                                                  Na szczę­ście, na zdro­wie na ten św. Scepąn,                                                                                                                                      By się wąm da­rzą­ła ka­pu­sta ze rze­pąm …                                                                                                                                              W kó­mo­rze, w obo­rze dej Pąnie Boże.

Tak ja­koś na Podhalu dba­no o uro­dzaj ka­pu­sty. Była po­wszech­na i lu­bia­na, o czym świad­czy krą­żą­cy dow­cip gó­ral­ski:

„Maryśka py­ta: Co Antek be­dzies jod na dzie­siej­sy ło­biod?                                                                                                               E, by­le co – by­le by­ła ka­pu­sta.”

PS. W ca­łym 2016 ro­ku po­myśl­no­ści ży­czy go­spo­da­rz Chaty w le­sie. Załączona fo­to­gra­fia (Jacek Kubienia) przed­sta­wia kie­szon­ko­wy ze­gar sło­necz­ny z ko­lek­cji Muzeum Etnograficznego w Krakowie. Niech nam od­mie­rza tyl­ko te do­bre go­dzi­ny na­sze­go ży­cia.