Na dzień 13 grud­nia przy­pa­da­ją imie­ni­ny Łucji. To na cze­ść św. Łucji, któ­ra w III wie­ku po­nio­sła śmierć za wia­rę chrze­ści­jań­ską. Kiedyś w Polsce by­ło to do­ść po­pu­lar­ne imię, z któ­rym wią­za­no przy­by­wa­nie dnia. Jednak by­ło to do­ść myl­ne, bo w ka­len­da­rzu ju­liań­skim (obo­wią­zu­ją­cym do VII wie­ku) św. Łucji przy­pa­da­ło na dzień 25 grud­nia – kul­mi­na­cja je­sien­ne­go okre­su naj­dłuż­szej no­cy.

Drugim na­to­mia­st wie­rze­niem zwią­za­nym ze św. Łucją, czy­li z da­tą 13 grud­nia by­ło od­zna­cza­nie po­go­dy na na­stęp­ne mie­sią­ce no­we­go ro­ku. Otóż każ­dy dzień od św. Łucji wy­zna­czał przy­szłą po­go­dę na po­szcze­gól­ny mie­siąc (za­czy­na­jąc od stycz­nia) – i tak do aż do 25 grud­nia, któ­ry ma okre­ślać po­go­dę w grud­niu na­stęp­ne­go ro­ku.

To na­praw­dę kie­dyś (przed zmia­na­mi kli­ma­tu) spraw­dza­ło się. Moja ma­ma re­gu­lar­nie za­pi­sy­wa­ła po­go­dę każ­de­go dnia: sło­necz­ko, wia­tr, opa­dy śnie­gu lub desz­czu i tem­pe­ra­tu­rę w po­szcze­gól­nej po­rze dnia, któ­ry od­po­wia­dał ko­lej­nym dniom mie­sią­ca przy­szłe­go ro­ku. I to się spraw­dza­ło!

Zatem jak na­si przod­ko­wie – ob­ser­wuj­my od dziś po­go­dę, ale na efek­ty z wy­dłu­że­niem dnia mu­si­my jed­nak po­cze­kać do Bożego Narodzenia.

Załączam tro­chę ory­gi­nal­ne­go cie­pła i ży­czę ra­do­sny­ch i spo­koj­ny­ch Świąt.