To jed­na z ga­łą­zek sta­rej śliw­ki, da­masz­ki, któ­ra przy­tu­li­ła się do sa­mej ścia­ny bu­dyn­ku, gdzie ro­sła już przed la­ty w przy­do­mo­wym sa­dzie. Dziś po­zo­sta­ły jesz­cze po­je­dyn­cze sztu­ki ty­ch drzew: wę­gier­ka, li­bo­ska i ta da­masz­ka. W tym ro­ku wy­jąt­ko­wo ob­ro­dzi­ła, przy­po­mi­na­jac win­ne gro­na.

Zatem już na­de­szła po­ra na tra­dy­cyj­ną już Stobrawską Śliwowicę Borową.

PS. Pod wie­czór zbie­ram śliw­ki,  a z po­bli­ski­ch bo­rów do­cho­dzą do mnie po­je­dyn­cze ry­ki je­le­ni – wszak to sam ze­nit ry­ko­wi­ska.