Jednak za­wi­tał i do mnie kro­gu­lec. Na po­cząt­ku zi­my ja­kie­goś dra­pież­ne­go pta­ka za­uwa­ży­łem na gru­szy obok ogro­do­we­go pa­wi­lo­nu. Wydawało mi się, że to my­szo­łów i tak też na­pi­sa­łem w jed­nym z po­stów. Aż tu pew­ne­go dnia by­łem świad­kiem na­stę­pu­ją­cej sce­ny – znad czy­ta­nej ga­ze­ty wy­rwa­ło mnie głu­che ude­rze­nie w szy­bę ku­chen­ne­go okna. To by­ło tak sły­chać, jak­by ja­kiś ptak nie wy­ha­mo­wał i po­le­ciał pro­sto w okien­ną szy­bę. Wybiegłem na dwór, że­by zo­ba­czyć co też się  sta­ło. Na bia­łym śnie­gu zo­ba­czy­łem w kil­ku miej­sca­ch pie­rza­ste wy­skub­ki (reszt­ki drob­ne­go, pta­sie­go pie­rza), a nie­opo­dal nad łą­ką  za­uwa­ży­łem od­la­tu­ją­ce­go wła­śnie kro­gul­ca ze zdo­by­czą spod mo­je­go karm­ni­ka. Unoszące się jesz­cze w po­wie­trzu piór­ka na­le­ża­ły do jed­nej z mo­ich do­kar­mia­ny­ch zi­mą si­ko­rek. Analizując łań­cu­ch po­kar­mo­wy świa­ta zwie­rzę­ce­go mo­gę po­wie­dzieć, że do­kar­miam nie tyl­ko bied­ne, ma­łe pta­szy­ny, ale i dra­pież­ni­ki.