Artyści w Kęszycach

Dziś powracam do zasygnalizowanej wcześniej historii dotyczącej byłego gospodarza domu, który aktualnie zajmujemy. Przedstawione przeze mnie historie mogą być tylko hipotezami z uwagi na brak możliwości ich weryfikacji. Natomiast mam nadzieję, że poprzez moje informacje na stronach internetowych, mogą one dotrzeć do osób, które w jakiś sposób związane mogą być z przedstawionymi sytuacjami. I liczę, że znajdą się tacy, którzy uzupełnią te fakty.

Dwa portrety, które pozostały na strychu nabytego przez nas domu, najprawdopodobniej przedstawiają gospodarza – Janusza Gałka. Jeden z nich jest sygnowany przez autorkę:

Mira Klara 1.XI.82
„dodaj mu sił,
o dodaj mu sił na tysiąc dróg wiodąc”

Portret bardzo tajemniczy: na ramieniu portretowanego spoczywa czyjaś dłoń. Kogoś bliskiego, obcego, czy może osobistego Anioła Stróża? Podejrzewam, że dedykowana treść może się odnosić do twórczości poetyckiej Janusza Gałka.

Dotarłem jeszcze do jednego tomiku sygnowanego nazwiskiem Janusz Gałek – niestety tylko wirtualnie. Open Library wrocławskiego wydawnictwa Ossolineum dokumentuje 48 stronicowy tomik poezji z 1978 roku pt.: Definicja wiecznej satysfakcji.

Sądzę, że twórczość poetycka Janusza Gałka skupiała się wokół wrocławskiego środowiska. Wskazuje na to patronat wrocławskiego Ossolineum, które wydało zdobyty ostatnio i cytowany przeze mnie tomik jak i prezentowany powyżej tytuł. Bardzo niewiele rzeczy pozostało po dawnych gospodarzach – trochę szkiców, tomików poezji, przypadkowych książeczek. Zgromadziliśmy je w starym sąsieku na strychu. Jest zima i temperatura nie pozwala na to, aby zająć się teraz szperaniem i docieraniem do źródeł. Zatem jakie są fakty?

Wrócę zatem do historii opowiedzianej przed kilkoma laty przez kuzyna, który przyjechał do Kęszyc, aby odnaleźć dom, w którym kiedyś mieszkał Janusz Gałek. Tenże pan trafił do nas, ale nie był pewien, który dom jego kuzyn zajmował. Szukał bowiem starego, rozwalającego się domu – taki zapamiętał, kiedy ostatnio tu bywał. Zaś nasz dom już był po remoncie i nie przypominał w żadnym stopniu tego, z okresu kupna. Wspomniał, że kilka ostatnich lat spędził we Francji i kontaktu ze swoim kuzynem Januszem nie miał. W tym czasie Gałek rozszedł się ze swoją żoną, ale wcześniej dom najprawdopodobniej przepisał na swoją ośmioletnią córkę, bowiem w księdze wieczystej już nie widniało jego nazwisko. Obydwie opuściły mocno sfatygowaną ruderę i wyjechały na Wybrzeże (w rodzinne strony pani Gałkowej). Pan Gałek wyjechał do Wrocławia i jak napomknął jego kuzyn – źle skończył. Nadużywanie alkoholu i narkotyki doprowadziły go do przedwczesnej śmierci. Został pochowany na przyszpitalnym cmentarzu we Wrocławiu jako osoba NN. Jakież było zdziwienie tego kuzyna, który wypytując o Janusza dotarł wreszcie do jego grobu, a grób ten znajdował się w sąsiedztwie grobu matki Gałka.

Ale jeszcze jedna historia związana z osobą poprzedniego gospodarza jest niebywała. Jakieś dwa tygodnie przed odwiedzinami kuzyna Janusza byłem na Podhalu, odwiedziłem Zakopane, a tam postanowiłem zwiedzić niezwykle interesujący cmentarz Na Pęksowym Brzysku. Spacerując alejkami tej niezwykłej nekropoli, gdzie prawie każdy grób jest ozdobiony niepowtarzalnymi rzeźbami góralskich twórców – moją uwagę przykuł napis na podwójnej mogile: …tu spoczywają …malarka i malarz …Gałek. Nie zapamiętałem dat ani imion, ale nazwisko mi utkwiło w pamięci, jako to, które widniało na umowie kupna posesji w Kęszycach. O intrygującym mnie nagrobku wspomniałem przy tej okazji przybyłemu kuzynowi Janusza Gałka. Ten, ku mojemu zdziwieniu powiedział, że na tym właśnie cmentarzu spoczywają dziadkowie Janusza, którzy byli malarzami. Jakiż zatem niesamowity jest bieg następujących po sobie wydarzeń, pozwalający nam na odtworzenie historii rodziny, po której przejęliśmy ten dom!

Czy to na pewno  portret naszego dawnego gospodarza? Widać wyraźne podobieństwo do prezentowanego wyżej portretu. Być może to jest autoportret? Na to może wskazywać zdobyta prze ze mnie jeszcze jedna informacja:

Janusz Gałek absolwentem Zespołu Szkół Plastycznych we Wrocławiu w roku 1972.