Dziś już naprawdę mogę zanucić starą, rosyjską pieśń, którą niegdyś śpiewał nam Czesław Niemen – to ” Брoдяга – Włóczęga”:
По диким степям Забайкалья, где золото роют в горах, бродяга, судьбу проклиная … (Dla tych, co nie znają Cyrylicy: po dikim stiepam zabajkalja, gdie zołoto rojut w gorach, bradiaga sudbu proklinaja … tekst chyba już zbędny tłumaczenia?).
Z Irkucka dotarłem minibusem w miarę dobrą drogą nad sam Bajkał, do osady o nazwie Listwianka. To ponad 70 km, a bilet kosztował 120 rubli. Nie udało mi się dostać na słynną kolejkę okołobajkalską, która prowadzi starym odcinkiem Transsyberyjskiej trasy. Biletów już nie było na dzisiaj – należy zamawiać z wyprzedzeniem. Dla tych, ktorzy chcieli by z tego kiedyś skorzystać podaję nr tel. w Irkucku, bo jedynie tu można go zakupić: +73952 202 973.
Wykorzystując okienko w swojej podróży służbowej chciałem dotrzeć nad Bajkał. To najstarsze i najgłębsze jezioro na świecie (1642 m) wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO w 1996 roku z uwagi na ogromne bogactwo flory i fauny. Posiada 2630 gatunków roślin i zwierząt – w tym aż 60%, to gatunki endemiczne, nie występujące gdzie indziej, jak np znana foka bajkalska. Teren ten jest objęty parkami narodowymi i rezerwatami przyrody, to tu znajduje się 100 pomników przyrody. Zadziwiająca jest przeźroczystość wody dochodząca do 40 m głębokości.
A o wielkości tego jeziora niech świadczy fakt, że wpływa do niego 336 rzek i to, że Bajkał stanowi 20% światowych zasobów wody słodkiej. Ważnymi badaczami Bajkału byli polscy naukowcy, zesłańcy na Sybir: Benedykt Dybowski, Aleksander Czekanowski, Jan Czerski i Wiktor Godlewwski.
Z mojego krótkiego rejsu po Bajkale pozostało trochę fotograficznych ujęć, ale nie oddają one tego bogactwa, które faktycznie posiada to „Błękitne oko Syberii”.
Comments are closed.