Nieśmiało zaczęły pod­la­ty­wać moje leśne sikorki do świeżo pod­wie­szo­nej sło­ninki przy nad­prożu kuchen­nego okna. Pierwsza zja­wiła się sikora bogatka – ich jest naj­wię­cej w obrę­bie naszej leśnej chaty. Wszak dookoła bory sosnowe i świeżo nasa­dzone młodniki.

Po niej zaczęły nad­la­ty­wać kolejne sikorki, odpę­dza­jąc te następne. Nastała chwila prze­rwy, bo prze­stra­szy­łem je, poja­wia­jąc się w świe­tle okna z apa­ra­tem foto­gra­ficz­nym. Najśmielsza oka­zała się moja zna­joma sikora modra – ta nie­duża z błę­kit­nym czub­kiem, która już wcze­sną wio­sną zaj­muje budkę lęgową poło­żoną naj­bli­żej wej­ścia. Ale została odgo­niona przez bogatkę.

Teraz już dwie parad­nie ucze­piły się wiszą­cej sło­ninki. Na krótko poja­wiła się też sikora uboga – to nie­zbyt liczny gatu­nek w naszej oko­licy. Brak wspar­cia szybko jed­nak odgo­nił ją od sło­ninki, ale przy­sia­dła na para­pe­cie okna, gdzie na tale­rzyku wysy­pa­łem torebkę ciem­nego ryżu. To ten, który ze względu na zbyt długi pro­ces goto­wa­nia nie cie­szył się powo­dze­niem w naszej leśnej kuchni i teraz uzu­peł­nia zimowa dietę moich ptaków.

Padający mokry śnieg nie za bar­dzo zachę­cał mnie do wyru­sze­nia na bie­gów­kach w leśne dukty. Ale i na ten zapla­no­wany relaks przy­szła póź­niej pora. Mokry śnieg oble­piał moje narty, a pada­jący śnieg z desz­czem dość szybko skło­nił mnie do powrotu do domu. Już wcze­śniej nagrzany piec kuchenny pozwo­lił mi szybko się ogrzać i pod­su­szyć mokry kombinezon.

Za oknem zaczęło się szybko robić szaro – nad­cho­dził wie­czór, a moje sikorki uwi­jały się przy sło­nin­kach przy oknie i karm­niku. Jedna z nich jesz­cze nie zdą­żyła dobrze się ucze­pić. Teraz w trójkę zaczęły już zgod­nie pod­sku­by­wać swój zimowy przysmak.