Nieśmiało za­czę­ły pod­la­ty­wać mo­je le­śne si­kor­ki do świe­żo pod­wie­szo­nej sło­nin­ki przy nad­pro­żu ku­chen­ne­go okna. Pierwsza zja­wi­ła się si­ko­ra bo­gat­ka – ich je­st naj­wię­cej w ob­rę­bie na­szej le­śnej cha­ty. Wszak do­oko­ła bo­ry so­sno­we i świe­żo na­sa­dzo­ne młod­ni­ki.

Po niej za­czę­ły nad­la­ty­wać ko­lej­ne si­kor­ki, od­pę­dza­jąc te na­stęp­ne. Nastała chwi­la prze­rwy, bo prze­stra­szy­łem je, po­ja­wia­jąc się w świe­tle okna z apa­ra­tem fo­to­gra­ficz­nym. Najśmielsza oka­za­ła się mo­ja zna­jo­ma si­ko­ra mo­dra – ta nie­du­ża z błę­kit­nym czub­kiem, któ­ra już wcze­sną wio­sną zaj­mu­je bud­kę lę­go­wą po­ło­żo­ną naj­bli­żej wej­ścia. Ale zo­sta­ła od­go­nio­na przez bo­gat­kę.

Teraz już dwie pa­rad­nie ucze­pi­ły się wi­szą­cej sło­nin­ki. Na krót­ko po­ja­wi­ła się też si­ko­ra ubo­ga – to nie­zbyt licz­ny ga­tu­nek w na­szej oko­li­cy. Brak wspar­cia szyb­ko jed­nak od­go­nił ją od sło­nin­ki, ale przy­sia­dła na pa­ra­pe­cie okna, gdzie na ta­le­rzy­ku wy­sy­pa­łem to­reb­kę ciem­ne­go ry­żu. To ten, któ­ry ze wzglę­du na zbyt dłu­gi pro­ces go­to­wa­nia nie cie­szył się po­wo­dze­niem w na­szej le­śnej kuch­ni i te­raz uzu­peł­nia zi­mo­wa die­tę mo­ich pta­ków.

Padający mo­kry śnieg nie za bar­dzo za­chę­cał mnie do wy­ru­sze­nia na bie­gów­ka­ch w le­śne duk­ty. Ale i na ten za­pla­no­wa­ny re­laks przy­szła póź­niej po­ra. Mokry śnieg ob­le­piał mo­je nar­ty, a pa­da­ją­cy śnieg z desz­czem do­ść szyb­ko skło­nił mnie do po­wro­tu do do­mu. Już wcze­śniej na­grza­ny piec ku­chen­ny po­zwo­lił mi szyb­ko się ogrzać i pod­su­szyć mo­kry kom­bi­ne­zon.

Za oknem za­czę­ło się szyb­ko ro­bić sza­ro – nad­cho­dził wie­czór, a mo­je si­kor­ki uwi­ja­ły się przy sło­nin­ka­ch przy oknie i karm­ni­ku. Jedna z ni­ch jesz­cze nie zdą­ży­ła do­brze się ucze­pić. Teraz w trój­kę za­czę­ły już zgod­nie pod­sku­by­wać swój zi­mo­wy przy­smak.